Impressum

Dat Petermänken

Lüdsnack un Vertellers von den lütten Kierl in't Sweriner Sloß

Gesammelt, zusammengestellt und mit einem Nachwort versehen von JÜRGEN BORCHARDT

Gefördert vom Kultusministerium des Landes Mecklenburg-Vorpommern

ISBN 978-3-931646-81-3 (E-Book)

EDITION digital®
Pekrul & Sohn GbR
Alte Dorfstraße 2 b
19065 Godern

Tel.: 03860-505 788
Fax: 03860-505 789
E-Mail: verlag@edition-digital.com
Internet: http://www.edition-digital.com

De lütt Husgeist

Dat Peitermännken in't Sweriner Sloß

Dat is en bekannte Sak, dat in dat großherzogliche Sloß tau Swerin en lütten Husgeist begäng is; dei ward dat Peitermännken nennt. Dei is woll all Hunnerte von Johren in't Sloß un meint dat vör allen gaud mit den Großherzog un sin ganze Fomilje. Hei paßt up, dat nix passieren deiht tau ehren Schaden, un wenn mal en Unglück kamen will, denn warnt hei dorför un denn kriggt em ok woll mal eins wen tau seihn. Süst lett hei sick nich giern beluren, aewer männigmal deiht hei allerhand Spijäuk bedriewen, un dei denn dorvon bedrapen warden, dei kümmt dat lütt Männken denn ok woll för Ogen. Un so'n hewwen vertellt, dat dat en ganzen lütten griesen Kirl is, woll man'n Dreikäs hoch. Hei hett en langen witten, en beten wat spitzen Bort und ganz krus witt Hoor. Un en Kittel un Stäwel hett hei an un en groten Haut up'n Kopp. Dat Peitermännken trugt nich furts jeden. Nee, hei deiht'n irst prüfen, wenn hei em wat Gauds andauhn will. Denn dat hett hei ümmer in'n Sinn, wenn hei mal einen en beten narren deiht.

De Profet ut de Smäd

Dat Petermännken in'n Slott tau Swerin sall'n lütten Mann sin mit'n groten witten Bort, de bit up de Knei dalhängt. Dat Gesicht is ganz un gor runzelig un doch nich bös antauseihn; noch keinen, de sick gaut schickt hett, hett dat Petermännken wat Leeds andan. De meist Tied hett dat'n grisen Rock an; aewer wenn dat Krieg gäwen sall, is de Rock ganz rot, un wenn einer in'n Slott starwen möt, is he gnäterswart. Oll Lüd seggen, früher wir dat Petermännken in'n Petersbarg bi Pinnow wäst. Dütlich hadd man dat hüren künnt, wo dat in'n Barg smäd't un hantiert hett, wenn man dat Uhr up de Ird leggen ded. Von hier sall'n unnerirdschen Gang unnern Pinnowschen un Sweriner See dörchgahn nah'n Sweriner Slott. Weck seggen ok, in ein Nacht wir dat Petermännken von'n Petersbarg nah'n Sweriner Slott raewerflagen.

Wo dat Petermänken herkamen ded

De Aftog von de Twargs

In Wismar is'n Schipper wäst, dee hett lange Tied keen Fracht hatt un geiht nu ganz bedröwt an'n Water. Dor kümmt'n ganz lütten Mann bi em un fröggt, wat em fählen ded. - Je, so un so. - Ob he denn Ballast laden wull? - Ja. - Na denn süll he hüüt abend nah de Sünn mit sien Lüd von sien Schipp gahn un sik so inrichten, dat he morgen vör de Sünn buten bit't Boomhus wier mit sien Schipp.

As de Schipper den annern Morgen vör Dagwarden na sien Schipp henkümmt, seggt de lütt Mann to em: Dat wier alles in Ordnung, un se führen los. As se midden uppe See sünd, seggt de lütt Mann to den Schipper: Ob he woll wüßt, wat he laden hadd. - Ja, Ballast. - Na, denn süll he sick dat mal besehn. As de Schipper rinkiekt na de Roof (Mannschaftsraum), sünd dor luter lütte Lüd in.- Dor fröggt de Schipper, wat dat to bedüden hadd. - Je, de Petermännken müßten nu rut ut`n Land - dat Broot wier hier nu to dull gesägent - se hadden hier keen Nohrung mihr. De Schipper bringt nu sien Ladung dorhen, wo de anner bestimmen deit un geiht mit sien Lüd an Land. As se annern Dags wedder kamen, is dat Schipp leddig.

An Frachten hett dat den Schipper nie wedder fählt, un he hett keen Noot wedder kennen lihrt. Ein von de Petermännken oewer wier nich up dat Schipp gungen, he is trüggbläben in't Land.

De verwünscht Prinz

Petermännken is König wäst. - Se meenen jo ümmer, Meckelborg is'n Königrik wäst früher, un dat sall nochmal wedder Königrik warden.

Dat Petermännken sall früher 'n Prinz wäst sin, as Meckelborg noch 'n Königrik wir, dat hett hei arwen süllt. Einmal hett hei 'n Preister dootslagen, dor is hei verwünscht worden un all sin Land un Volk mit. Wenn dat lütt Petermännken erlöst ward, sall Swerin un de Herzog un dat Slott unnergahn, un dat olle Swerin, dat nu up'n Grunn von 'n See liggen deiht, sall denn wedder hochkamen.